Gitgide Artarak büyüyen yaşam pahalılığı ailesinden uzaktan okuyan üniversite öğrencilerini alternatif yollara itiyor. Hacettepe Üniversitesi Aile ve Alıcı Bilimleri Bölümü son derslik öğrencisi Kerem Bager Çoban, günlük ihtiyaçlarını yerine getirmek için giysilerini satıyor.
Nisa KÜÇÜK
Derinleşen idareli kriz, üniversiteyi ailesinden uzak okuyan öğrencilerinin eğitim yaşamlarını sürdürmesini zorlaştırıyor. Çoğu öğrenci ekonomik nedenlerden okulunu bırakırken eğitim hayatına sürdürmek isteyen öğrenciler alternatif yollar arıyor. Hacettepe Üniversitesi Aile ve Tüketici Bilimleri son sınıf öğrencisi Kerem Bager Çoban, jurnal ihtiyaçlarını yerine getirmek için ikinci el eşyaların satıldığı uygulamalarda giysilerini satıyor.
Üniversite için Mersin’den Ankara’ya geldiğini söyleyen 23 yaşındaki Çoban, üniversitedeki birincil yılında yurtta kaldığını kaydetti. Çoban, yurtta geçirdiği yılların arkasında bu yıl bir arkadaşıyla eve çıktığını belirterek, “Eski, odaları minik bir eve bin 500 TL kira veriyoruz. KYK’dan burs alıyorum oysa kiram bursumdan fazla. Bursum 650 TL, kiram 750 TL. Bir öğrenci sırf bursla nasıl geçinsin?” diye sordu.
“KİTAPLARIMI SATMAKLA BAŞLADIM”
Elektrik, su, doğalgaz, gıda, yol gibi esas ihtiyaçların da çok fiyatı yüksek olduğunu söyleyen Çoban sözlerini şöyle sürdürdü:
“Temek ihtiyaçların aralarında mektep için zorunlu olan ders materyalleri veya hobileriniz yok. Önceki yıllarda yazın çalışır, mektep için birikim yapardım. Ancak bu yaz sıhhat sorunlarım nedeniyle çalışamadım. Pandemi döneminde internette kitaplarımı satmaya başladım. Ankara’ya geldikten somut zorluklarım daha da derinleşti. Ailem bu sene kiraya çıktı. Onlar orda, ben burada kira veriyorum. Ailem, eskisi dek destekte bulunamıyor. Ayrıca yazın çalışamadığım keza de evden tatmin edici desteği alamadığım için kıyafetlerimi satmaya başladım. Şu hemen olan fazla giymediğim giysileri ikinci el eşyaların satıldığı bir uygulamaya koydum. Günlük ihtiyaçlarım yerine getirmek için böyle bir yönteme başvurdum.”
“OKULU BIRAKIP ÇALIŞSAM MI DİYE DÜŞÜNÜYORUM”
Esas ihtiyaçlarını karşılamak için jurnal işlerde çalıştığını kaydeden Çoban, “Mağazalarda sayım işi ya da kitapçık dağılım işi olduğunda emin gidiyorum. Kendime, ‘Senin bir hayalin değil mu?’ diye soruyordum. Bundan Böyle bu soruyu sormuyorum. Şu an yalnızca hayatta kalmak gibi içgüdüsel bir noktadayım. Yakın zamanda Erbil’deki bir otobüs firmasından iş teklifi aldım, gişede duracak birini arıyorlarmış. Mezun olup olmama konusunda kararsızım. Erbil’e gitsem mi diye düşünüyorum” diye konuştu.
Acemi fotoğrafçılıkla da uğraştığını söyleyen Çoban, “Bu hobimin üstüne fazla yoğunlaşamıyorum. Çünkü bunlar da para. Kamera, bilgisayar gibi eksikliklerden nedeniyle ilgim amatörlükten öteye gidemedi bu konuda kendimi yeterince geliştiremiyorum. Kesintisiz çevremdeki insanların kameralarını kullanarak nasıl ilerleyebilirim? Artık bir şeyler hayal etmiyorum” ifadelerini kullandı.